غزل شماره ۱۱۳

بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

که تاب من به جهان طُرّه فلانی داد

دلم خزانه اسرار بود و دست قضا

درش ببست و کلیدش به دلستانی داد

شکسته وار به درگاهت آمدم که طبیب

به مومیایی لطف توام نشانی داد

تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش

که دست داد دِهَش،داد ناتوانی داد

برو معالجه خود کن ای نصیحت گوی

شراب و شاهد شیرین که را زیانی داد؟

گذشت بر من مسکین و با رقیبان گفت

دریغ! حافظ مسکین من چه جانی داد!

مقدمات رسیدن به مرادت مهیا شده. دست قضا همه چیز را روبراه کرده و درهای بسته به رویت باز می شوندو دوباره جوان می شوی و شادابی خود را به دست می آوری. فقط مواظب حریفان خود باش که اینبار هم سرمایه ی تو را از بین نبرند. اسرارت را هم برای خودت حفظ کن.