غزل شماره ۱۰۸
خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد
ساحت کون و مکان عرصه‌ی میدان تو باد
زلف خاتون ظفر شیفته پرچم توست
دیده‌ی فتح اَبَد عاشق جولان تو باد
ای که انشاء عطارد صفت شوکت توست
عقل کلّ چاکر طغراکش دیوان تو باد
طیره جلوه طوبی قد چون سرو تو شد
غیرت خلدبرین ساحت بستان تو باد
نه به تنها حیوانات و نباتات و جماد
هر چه در عالم امر است به فرمان تو باد
حافظ خسته به اخلاص ثناخوان تو شد
لطف عام تو شفابخش ثنا خوان تو باد