غزل شماره ۴۳۸
سَبَت سَلمی بِصُدغیها فُؤادی
وَ روُحی کُلَّ یَومٍ لِی یُنادی
خدا را بر من بیدل ببخشای
وَ واصِلنیِ عَلی رَغمِ الاَعادی
حبیبا در غم سودای عشقت
تَوکَّلنا عَلی رَبِّ العبادی
اَمَن اَنکَرتَنی عَن عِشق سَلمی
تَ زَاوَّل، آن رویِ نهکو بِوادی
که همچون مت بِبوتَن دِل وَ اِی رَه
غریق العشقِ فی بَحرِ الوِداد
به پَی ما چان غِرامت بِسپَر یَمن
عَزَت یک وی رَوِشتی از امادی
غم این دل بُواتِت خورد ناچار
وَ عَز نَه واِبنی آنچِت نَشادی
دل حافظ شد اندر چین زلفت
بِلِیلٍ مُظلِمٍ وَ الله هادی