غزل شماره ۴۰۵

به جان پیر خرابات و حقّ نعمت او

که نیست در سر من جز هوای خدمت او

بهشت اگر چه نه جای گناهکاران است

بیار باده که مستظهرم به همّت او

چراغ صاعقه آن سحاب روشن باد

که زد به خرمن ما آتش محبت او

بر آستانه میخانه گر سری بینی

مزن به پای که معلوم نیست نیّت او

بیار باده که دوشم سروش عالم غیب

نوید داد که عام است فیض رحمت او

مکن به چشم حقارت نگاه در من مست

که نیست معصیت و زهد بی مشیّت او

مدام خرقه حافظ به باده در گرو است

مگر ز خاک خرابات بود فطرت او

نمی کند دل من میل زهد و توبه ولی

به نام خواجه بکوشیم و فرّ دولت او

حق صحبت با پیران را به جا بیاور و به تجربه های آنها بهائی قائل باش. انها تو را به جایی هدایت می کنند که آخرش بهشت برین است. شانس به تو رو کرده آن را از دشت نده. به بخت خویش لگد نزن. نوید خبری را به تو می دهند که سرشار از رحمت است. خودت همتی داشته باش که فر دولت در انتظار تو است.