غزل شماره ۲۶۹

دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس

نسیم روضه شیراز پیک راهت بس

دگر ز منزل جانان سفر مکن درویش

که سیر معنوی و کنج خانقاهت بس

وگر کمین بگشاید عمی ز گوشه دل

حریم درگه پیر مغان پناهت بس

به صدر مصطبه بنشین و ساغری مِی نوش

که اینقدر ز جهان کسب مال و جاهت بس

زیادتی مطلب کار بر خود آسان کن

صُراحی می لعل و بتی چو ماهت بس

فلک به مردم نادان دهد زمام مراد

تو اهل فضلی و دانش همین گناهت بس

هوای مسکن مالوف و عهد یار قدیم

ز رهروان سفرکرده عذرخواهت بس

به هیچ ورد دگر نیست حاجت ای حافظ

دعای نیم شب و درس صبحگاهت بس

به منت دگران خو مکن که در دو جهان

رضای ایزد و انعام پادشاهت بس

برای بدست آوردن پول و مقام منت دیگران را نکش. اگر خدا بخواهد همه چیز به تو می دهد، بنابراین خدا را شکر کن. خود را با دیگران مقایسه نکن. اگر دیگران مال و مکنت دارند تو هم هنر داری پس دو رنگی نکن. همان باش که هستی. به حاجتت می رسی اگر با خدا و با ایمان باشی.