غزل شماره ۱۹۵

غلام نرگسِ مستِ تو تاجدارانند

خراب باده لعل تو هوشیارانند

ترا صبا و مرا آب دیده شُد غمّاز

وگر نه عاشق و معشوق رازدارانند

ز زیر زُلف دوتا چون گذر کنی بنگر

که از یمین و یسارت چه بی قرارانند

گذار کن چو صبا بر بنفشه زار و به بین

که از تطاول زلفت چه سوگوارانند

نصیب ماست بهشت ای خداشناس برو

که مستحقّ کرامت گناهکارانند

نه من بر آن گُل عارض غزل سرایم و بس

که عَندلیب تو از هر طرف هزارانند

تو دستگیر شو ای خضر پی خجسته که من

پیاده میروم و همرهان سوارانند

بیا به میکده و چهره ارغوانی کُن

مرو به صومعه کان جا سیاهکارانند

خلاص، حافظ از آن زلف تابدار مباد

که بستگان کمند تو رستگارانند

خواهان بیشمار داری که از نظر مقام و منزلت حتی از تو بالاترند. گاهی در بعضی موارد مدعی هستی وای خودت می دانی که هنوز دست چپ و راستت را نمی شناسی. هنوز اول راهی، از فراز و نشیب نترس. آینده ی بسیار مبارک و خوبی داری هر چند که گاهی گناه می کنی.