غزل شماره ۱۲۷

روشنی طلعت تو ماه ندارد

پیش تو گل رونق گیاه ندارد

گوشه ابروی توست منزل جانم

خوش تر از این گوشه پادشاه ندارد

تا چه کند با رُخ تو دودِ دل من

آینه دانی که تاب آه ندارد

دیدم و آن چشم دل سیه که تو داری

جانب هیچ آشنا نگاه ندارد

رطل گرانم ده ای مُرید خرابات

شادی شیخی که خانقاه ندارد

خون خور و خامش نشین که آن دل نازک

طاقت فریاد دادخواه ندارد

گو برو و آستین به خون جگر شوی

هر که در این آستانه راه ندارد

نی من تنها کشم تطاول زلفت

کیست که او داغ آن سیاه ندارد

حافظ اگر سجده‌ی تو کرد مکن عیب

کافر عشق ای صنم گناه ندارد

بسیار انسان خوش شانسی هستید. هر کجا می روید بقیه کنار می کشند چون موفقیتتان در آنجا حتمی است. کاری را که انجام می دهید از دست هیچکس بر نمی آید و این به خاطر ذوق و سایقه ی خودتان می باشد. مواظب باشید راه خطا نروید چون دشمنان می خواهند شما را خراب کنند.