غزل شماره ۶۷

یارب این شمع دل افروز زکاشانه کیست

جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیست

حالیا خانه بر اندازِ دل و دین من است

تا در آغوش که می خسبد و همخانه کیست

باده لعل لبش کز لب من دور مباد

راحِ روحِ که و پیمان دِهِ پیمانه کیست

دولت صحبت آن شمع سعادت پرتو

باز پرسید خدا را که به پروانه کیست

می دهد هر کسش افسونی و معلوم نشد

که دل نازک او مایل افسانه کیست

یارب آن شاه وشِ ماهرخِ زهره جبین

دُرّ یکتای که و گوهر یکدانه کیست

گفتم آه از دل دیوانه حافظ بی تو

زیر لب خنده زنان گفت که دیوانه کیست

اگر در عشق شکست خورده ای تقصیرکسی نیست و افسوس خوردن بی فایده است و از دست کسی کاری بر نمی آید. همت کن، از جای برخیز و کارهای گذشته را جبران کن انشاالله که موفق می شوی. دنیا به آخر نرسیده است باز هم وقت برای پیمان بستن و دولت زیاد داری.