‌ ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس

گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس

دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس

درد عشقی کشیده ام که مُپرس

دارم از زلف سیاهش گله چندان که مُپرس