غزل شماره ۴۵۶
نوبهار است در آن کوش که خوش دل باشی
که بسی گُل بدمد باز و تو در گِل باشی
من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش
که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی
چنگ در پرده همین می دهدت پند ولی
وعظت آن گاه کند سود که قابل باشی
در چمن هر ورقی دفتر حالی دگرست
حیف باشد که ز حال همه غافل باشی
گر چه راهی ست پر از بیم ز ما تا بَرِ دوست
رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی
نقد عمرت ببرد غصّه دنیا به گزاف
گر شب و روز درین قصّه مشکل باشی
حافظا گر مدد از بخت بلندت باشد
صید آن شاهد مطبوع شمایل باشی