غزل شماره ۴۲۹

ساقی بیا که شد قدح لاله پر ز می

طامات تا به چند و خرافات تا به کِی

بگذر ز کبر و ناز که دیده ست روزگار

چین قبای قیصر و طرف کلاه کی

هشیار شو که مرغ چمن مست گشت هان

بیدار شو که خواب عدم در پی است هی

خوش نازکانه میچمی ای شاخ نوبهار

کاشفتگی مبادت از آشوب بادِ دِی

بر مهرِ چَرخ و شیوه او اعتماد نیست

‌ ای وای بر کسی که شد ایمن ز مکر وی

فردا شراب کوثر و حور از برای ماست

و امروز نیز ساقی مهروی و جام می

باد صبا ز عهد صبی یاد می دهد

جان دارویی که غم ببرد درده اِی صُبّی

حِشمت مَبین و سلطنت گل که گسترد

فرّاش باد هر ورقش را به زیر پی

درده به یاد حاتم طی جام یک منی

تا نامه سیاه بخیلان کنیم طی

زان می که داد حسن و لطافت به ارغوان

بیرون فکند لطف مزاج از رخش به خوی

مسند به باغ بر که به خدمت چو بندگان

استاده است سرو و کمر بسته است نی

حافظ حدیث سحرفریب خوشت رسید

تا حدّ مصر و چین و به اطراف روم و ری

با پرداختن به اوهام و خیالات خودتان را مشغول کرده اید. هوشیار باشید اتفاقات در راهند و باید با آنها جنگید، به خرافات اعتماد نکنید و به عقل خودتان تکیه کنید. در این صورت است که فردای شما روشن و رسیدن به مقصود نزدیک است. با سحر و فریب به مقام و پول نخواهید رسید پس با بندگی خداست که به هر آنچه طلب کنید می رسید.