غزل شماره ۱۹۲

سرو چمانِ من چرا، میل چمن نمیکند

همدم گل نمیشود، یادِ سمن نمیکند

تا دلِ هرزه گردِ من، رفت به چین زلف او

زان سفر دراز خود، عزم وطن نمیکند

پیش کمان ابرویت، لابه همی کنم ولی

گوش کشیده است از آن، گوش به من نمیکند

با همه عطف دامَنَت آیدم از صبا عجب

کز گُذر تو خاک را مشک خُتن نمیکند

چون ز نسیم میشود، زلف بنفشه پُرشکن

وه که دلم چه یاد آن عهد شکن نمیکند

دل به امید روی او، همدم جان نمیشود

جان به هوای کوی او، خدمت تن نمیکند

ساقیِ سیم ساقِ من، گر همه درد میدهد

کیست که تن چو جام می جمله دهن نمیکند

دستخوش جفا مکن، آب رُخم که فیضِ ابر

بی مددِ سرشکِ من، دُرّ عدن نمیکند

کشته غمزه تو شد، حافظ ناشنیده پند

تیغ سزاست هر که را، دَردِ سخن نمیکند

دست روی دست گذاشته و منتظری بخت خودش به سراغت بیاید ولی این طور نیست خودت هم همت داشته باش وگرنه هر چه ساخته ای خراب می شود و به حاجت خود نخواهی رسید. امیدوار باش، فکر بی وفایی نکن ابرهای رحمت به سویت روانه اند. به نصیحت بزرگان گوش کن.