غزل شماره ۱۶۰

خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

نه من بسوزم و او شمع انجمن باشد

من آن نگین سلیمان به هیچ نستانم

که گاهگاه بر او دست اهرمن باشد

روا مدار خدایا که در حریم وصال

رقیب محرَم و حرمان نصیب من باشد

همای گو مفکن سایه شرف هرگز

بر آن دیار که طوطی کم از زغن باشد

بیان شوق چه حاجت که حال آتش دل

توان شناخت ز سوزی که در سخن باشد

هوای کوی تو از سر نمیرود آری

غریب را دل سرگشته با وطن باشد

بسان سوسن اگر ده زبان شود حافظ

چو غنچه پیش تواش مُهر بر دهن باشد

دعاهایتان برآورده خواهد شد و رقیبانتان موفق نمی شوند. فکر خودتان را به چیزهای دیگری هم معطوف کنید. روال عادی زندگی از دستتان خارج شده است. چیز با ارزشی در دست دارید که برایتان بسیار عزیز هم هست. نگذارید به دست نااهلان بیفتد. رازدار باشید.