غزل شماره ۲۲

چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

سخن شناس نیی جان من خطا اینجاست

سرم به دنیی و عقبی فرو نمی آید

تبارک الله از این فتنه‌ها که در سر ماست

در اندرون من خسته دل ندانم کیست

که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

دلم از پرده برون شد کجایی‌ ای مطرب

بنال هان که ازین پرده کار ما به نواست

مرا به کار جهان هرگز التفات نبود

رخ تو در نظر من چنین خوشش آراست

نخفته ام ز خیالی که می پزد دل من

خمار صد شبه دارم شراب خانه کجاست

چنین که صومعه آلوده شد ز خون دلم

گرم به باده بشویید حق به دست شماست

از آن به دیر مغانم عزیز می دارند

که آتشی که نمیرد همیشه در، دل ماست

چه ساز بود که در پرده می زد آن مطرب

که رفت عمر و هنوزم دماغ پر ز هواست

ندای عشق تو دوشم در اندرون دادند

فضای سینه‌ی حافظ هنوز پر ز صداست

غرور نداشته باش با اهل فن و نظر مشورت کن تا از خطاها به دور باشی. احساس خستگی می کنی و درونت غوغاست به ائمه متوسل شو تا به حقیقت برسی. تو را با دنیای فانی کاری نیست پس به باقیات برس و سینه ات را با یاد خدا پر کن تا به وصال یار برسی.